Het afscheid van thuis is achter de rug, de verzameling met reisgenoten op Schiphol probleemloos verlopen, we vliegen nu over de Middellandse zee, Oeganda ligt voor ons. Een blog van grote hoogte….
Gisteren in onze gemeente, korte promo gegeven van de reis en afgerond met gebed door een enthousiaste ‘voorganger’ van de Micha-cursus, Umoja en Present Bollenstreek. Mooi slot van de voorbereiding en vol verwachting kijk ik uit naar het Oegandese avontuur. Ik heb KalebTeylingen weer ervaren als een warme familie, waar het goed toeven is.
Het gezin zal het 9 dagen zonder mij moeten doen. Dat zal wennen zijn, maar ze gaan de uitdaging aan, het zonder mij te proberen. Daar heb ik alle vertrouwen in.
Gamechangers
Tear heeft een informatiegids samengesteld, die ik nog es doorgenomen heb. De theorie van de Church and Community Mobilisation Process (CCMP) klinkt doordacht en logisch. Oeganda is al langer een ‘target’ voor Tear, ze kennen de weg, hebben al meer jaren, stabiele en inspirerende relaties opgebouwd met sleutelfiguren uit kerk en samenleving. De ontmoetingen met Bishop Zac en Jane Acheloi zullen vermoedelijk het hoofdmenu vormen van deze reis. Twee mensen, die de rol van ‘gamechanger’ vervullen in de wederopbouw van Oeganda. Moedige mensen, die dromen tot werkelijkheid brengen. In mijn vak zien we hen als toppers in leiderschap, die in staat zijn vele volgers te rekruteren. Het is de buitencategorie, het soort Martin Luther King -‘I have a dream’, die doelgericht werken aan ingrijpende veranderingen, zoals herstel van perverse verhoudingen tussen blank en zwart of de vijandige verhoudingen tussen christenen (‘Leger van Heer’, maar niet heus) en niet-christenen in de jarenlange burgeroorlogen in Oeganda. Het doet me denken aan NL na de tweede wereldoorlog, de spanningen tussen NSB’ers en het verzet; tussen Duitsers en Nederlanders. Wow, wat een grote opgaves voor een samenleving en wat een moed om daarin ‘dromen waar te maken’.
Vreemdelingen
Hier raken we de ‘christenplicht’, die nu juist niet als een plicht, maar als een daad van gerechtigheid ervaren kan worden. Christus volgen is voor ‘vreemdelingen’. Voor mensen die vriendschap zoeken met vijanden, die vergeven ipv vergelden, die het kleine, onaanzienlijke weten te waarderen en tot nieuw leven kunnen brengen. Dat is de wereld op z’n kop zetten. Daar houden wij wel van. Daar willen wij herkenbaar op zijn. Daarvoor maken we zo’n lange reis, om te ontdekken hoe men dat in Oeganda doet.
Samenwerking lokale en kerkelijke gemeente
Overigens, zo lees ik in de stukken, gaat dat beter op het platteland dan in de stad. Ook in Afrikaanse steden zien we vervreemding, tijdgebrek/haast, minder trouw en commitment met de gemeenschap, incl de kerk. Het lijkt nota bene wel de westerse wereld. Nee, op het Afrikaanse platteland maakt Umoja meer kans. Mooie verhalen over landbouwprojecten, herstel van kerken en huizen, hoe de lokale gemeenschap en de kerk samen-werken. Op grote hoogte laat ik dat es op me inwerken. Stel je voor dat Kaleb Teylingen samenwerkt met de lokale gemeente…. Is dat dan de lokale overheid? Waarover moeten wij het dan hebben? Bij ons zijn overheid en kerk immers gescheiden. Of –wat ook werkelijk is gebeurd- meldt de kerk, dat zij beschikbaar is voor gemeenschapstaken. Zo’n twee jaar wachten we op antwoord, kennelijk geen doorsnee vraag.
Of gaat het om de lokale instituties en activiteiten, denk aan het verpleeghuis, de zorg voor eenzame ouderen of ook: jonge mensen voorbereiden op het huwelijk door de pré-marriage course, of hulp bij opvoed-vragen en zo… Zou zo maar kunnen. De westerse manier van samenwerken tussen gemeente en kerk ziet er in ieder geval anders uit.
Het zal nog een lange dag worden, we zijn op de helft van de 1e reisdag. Ik vermaak me met het kennismaken met mijn reisgenoten. Wow, wat een kennis en (levens)ervaring gaat er mee. Ik verheug me nu al op het gezamenlijk verwerken van de eerste indrukken. Het zal een rijke en kleurrijke verzameling worden van verschillende percepties. Samen-werken is dan samen denken over Oeganda, Umoja en wat kunnen we er mee in onze eigen context. Onze oefening in het overbruggen van verschillen en die maken tot een nieuw begrijpen van onszelf, van Bijbelse noties en wat onze opdracht in de lokale kerk en samenleving is.
Meer info op: https://www.tear.nl/voorgangersreis2017
Ergens boven Afrika, 12 juni 2017
Piet Overduin
댓글